De terugreis verliep minder ontspannen dan de heenreis. We zaten niet lekker, we konden ook niet slapen en we waren BLIJ dat het eerste deel er op zat, maar toen moest de tweede vlucht nog...... Die verliep nog rampzaliger, er was nog minder beenruimte en we waren blij toen we eenmaal geland waren op Schiphol, dat was omstreeks één uur 's middags. Het was waterkoud en het regende zo af en toe. We belden voor het taxivervoer naar de standplaats van de auto en daar wachtte ons de volgende verrassing: De linker voorband stond leeg, en wel zodanig dat we er niet mee naar een tankstation konden rijden. De chauffeur van de taxi aarzelde geen moment en vroeg of we een reserveband hadden. En ondanks de regen ging hij direct aan de slag. We waren hem enorm dankbaar, maar we hadden nog geen Nederlands geld om hem een flinke fooi te geven. Daarom heb ik zijn banknummer en naam gevraagd en het alsnog naar hem overgemaakt. Hij wilde er niets van weten, want hij vond het normaal dat je elkaar helpt. Maar ik heb hem ervan overtuigd dat een ander wellicht niet zo hulpvaardig zou zijn geweest en dat me dat wat waard was. Tja en toen waren we weer thuis (nadat we eerst even chinees hadden gehaald om daarna de deur niet meer uit te hoeven) Heerlijk om zo lang op vakantie te gaan, maar ook weer heerlijk om thuis te zijn. Romario herkende ons wel, maar kwam in eerste instantie niet te voorschijn. Later kwam hij zowaar weer de bank op om op schoot te gaan liggen. Door het gebrek aan slaap heeft het wel een paar dagen geduurd voordat we weer een beetje "normaal" waren, ik bedoel daarmee: zoals we vóór de vakantie waren.Laat nu de lente maar komen
12 Januari 2016
- Details
- Geschreven door: Paul Zuijdam